«« ڪوتاہ هـاے نیمایی »»
موضوع ؛ ڪلے
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
گاهـے بہ انزواے گل بیا
ڪہ پچ پچ ِ پیرایہ هـاے باد
ریزش ِگلبرگ هـاے فاصلہ ست
بر روے شطّ ِ شب
گاهـی
زمزمہ ڪن نوبهـار را
تا غنچہ هـاے باغ
بے مجال ِ گفتگو
وارون نگشتہ اند انتهـاے شب
۱۴۰۰/۴/۲
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
از بزنگاہ ِ هـمہ حادثہ هـا
باز هـم
میشد از یاد ِ هـم آویخت
و آوار نشد
میشد آوازه ے هـر حادثہ ے شومے بود
ڪہ بہ سر داشت ؛
_ تہ ِ عشق شود _
ولے انگار نشد !!!
۱۳۹۹/۱۱/۲۸
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
سربریدہ اند
گلبرگ هـاے وحشے تو را
غافل ڪہ ریشہ ات
روینده اے
در شط ِ خونابہ ے شهـادت است
.
گل را
شڪفتن ِ دوبارہ، عادت ست ...
.
پاییز را بگو !!!
چرا بہ رفتن ِ هرساله اش عادت نمیڪند...
۱۴۰۰/سپتامبر/۱۵
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
« تڪیہ بر راہ »
نہ هـمراہ !
ڪہ باز
شاید از رنج سفر
پیادہ شود گاہ بہ گاه
تڪیہ بر پنجره ے بسته ے یک چشم به راه
ڪہ شب و روز غبارِ صُفّہ را
مے زند آب به راه
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
دنیا
پر از پنجرہ هـاے ست
ڪہ جایے نمے روند
میشود ؟ قابلہ ے دنیایم !
قاب این پنجرہ را لہ بڪنے !! ؟
عمق ِ یڪ راہ مرا مے خواند ...
و سبڪبارے ِ یڪ حنجرہ ے بستـہ
شمشیر ِ تو را
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
در پس زمینہ ے عبور فصل هـا
پیرنگ ِ این درخت
در اوج رویش اش
بہ ڪوچہ ے بن بست ِ پاییزے اش رسید
و شاخہ هـاے ترس
سر ڪشیدہ اند بہ دامان ِ آسمان
درخت
در برگ ریز ِ ڪرنش اش
هـنوز در سرش
سوداے رویش ِ مداوم ست
درخت
بہ اندازہ ے پدر
مقاوم است
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
واژہ هـاے سربہ مُهـر را
سر ِ دوراهـے ِ سڪوت سر بریدہ اند
ڪسے دادخواہ نیست
دستان ِ پشت پردہ ے خودے «دریده» اند؛
ڪسے بیگناہ نیست
افسوس ڪہ صحنہ، از آثار جرم پاڪ شد
غروب ِ شهـر عشق را بہ تماشا نشستہ اند
ڪسے هـم
گواہ نیست
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
فصل هـا مے گذرند ؟
یا قدم هـاے من و توست
ڪہ تقویم بہ هـم مے بافد ؟
و بہ صندوقچہ ے پیر ِ زمان مے ریزد ...
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★

از هـواے ڪوے تو
جز هـوس
بر مزار ِ «بال هـاے آرزو» نماندہ است
وز نفس
جز غبار حسرتی
بر زبانہ هـاے قفل هـاے این قفس
از پرندگی
بہ نام ڪوچڪے دلخوشیم
وز تمام سال هـاے دلدادگی
بہ اوج ِ نامہ ای
بر فراز ِ سیگنال هـاے بال هـرتز !
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
اهـلے شدم
بہ آستانت اے رفیق
و بیقرار ِ هـر تبانے ام
ڪہ سرخوشے
و داستان ِ لحظہ هـاے بودنت رقم زدند
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
شب هـا
ڪہ از سیاہ چالہ هـاے آسمان
بہ مردمان ِ چشم من
پلے سپید
تا بہ « خانہ » مے ڪشی
در باورت نمے رود؟
ڪہ آرزوے هـفت سالہ ے مرا
دامن ڪشان ، بہ قعر سفرهـاے جاودانہ
مے ڪشی؟
شهـاب ِ سنگ من !
در باورم نشستہ ای
شبے سقوط ڪن
با شرارہ هـاے آتشت
بر انجماد ِ آب ڪاسہ ای
لبالب از امید بازگشت تو
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
با دست هـاے تو
یڪ وجب ، بیشتر نیست این سد
ولی
لبریز ِ دریا مے شود از عشق
و طغیان مے ڪند
ڪاریز در سینہ ؛
هـر شب
ڪہ بارانت
هـر شب
ڪہ بارانت
هـرشب،
ڪه
بارانت...
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
ریشہ ات را بدوان
در دل ِ دیدہ ے پاڪے ڪہ ترا
مے خوانده
ساقہ ات ، سرو ِ امیدش
شاخہ ات را بتڪان
بر غم ِ برڪہ ے صافے ڪہ ترا بالیده
میوہ ات ؛ شهـد ِ شریف اش
سادہ مے گویم
سایہ ات را برسان
بر تب ِ تفتے ِ خاڪے ڪہ ترا رویانده
مرهـم اش ؛
دست ِ
نجیب ات
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
شدہ در تنهـایی
بر سر ِ گور ڪسے گریہ ڪنی
ڪہ بدانے هـرگز
قصد مردن بہ سرش راہ نیافت؟
و بدانے سوگ اش
چیزے جز
معنے ِ رفتن ، ز سر راہ نداشت ؟
شدہ بر روے دلے خاڪ بریزے
ڪہ بدانے زندہ است؟
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
ترسے از درون من ڪہ باز ؛
خالے ام...
مے رسیدے ام
ڪاش
در بزنگہ ِ هـبوط ِ آن خداے ڪوچڪ ِ
خیالے ام
دست هـاے تو
هـمیشہ از مهـیب ِ ترس هـاے من
قوے ترند
و صداے تو
رساتر از
غریو ِ انهـدام آرزو
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
وقتے
بہ سڪوت مے ڪشانے ام
شهـرے در من فریاد مے ڪشد
مردمڪ هـایے
در اشڪ هـایم غرق مے شوند
و دست هـایے
پشت پردہ ے دود
برایم نقشہ ے مرگ مے ڪشند
شڪیباسروری
۹۴/۱۱/۱۲
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
روزے
مے نشیند باد
آنچنانے ڪہ ببینے
دگر از جانب من
موج ِ مهـرے بہ هـواے صخرہ ات
میل بہ خیزاب ندارد
روزے از دور هـوس خواهـے ڪرد
قطرہ اے " بے تابے "
گم ڪند راهـش را
سوے صحراے دلت
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
نم ِ هـر قطرہ ے اشڪم
ڪہ روان است ز دریاے وجود
ساحل امن تو را مے طلبد
تا ڪہ ارام بگیرد هـمہ دریاے تلاطم
هـمہ امواج تهـاجم
...
همہ ، هـنگامہ ے بیتاب شدن در راهـت
امشب آرام بگیرد
اے ڪاش ....
" براے حضرت دوست "
_لیلہ الرغائب_
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
تا برِ دوست
هـمہ راز و نیازم این است
ترسم آن صادق ِ صبحے
ڪہ خبر میدادے
ناگهـان سر رسد از راہ دراز ...
و من از تیررس ِ مهـر ِ تو هـم گم باشم
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
آسمانم !
با تو دریاے وجودم آبے است
با تو حتے
در سیہ روزے ِ شب
مهـتابے است
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
با ڪاروان ِزخمے ِ یڪ عمر انتظار
بیشتر بمان
بر داغ ِ برگ هـاے ریختہ از پارہ ے
تن اش
اے شارہ ے بهـار !
بیشتر ببار
بیشتر بِروے ...
بیشتر بساز
با تُن آرام و خستہ ے این زخم خورده از خزان
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
حدود ِ مرز هـاے عشق را
خاڪ پاے تو
رقم مے زند !!
تا هـرچہ چشم ڪار مے ڪند
اگر دورتر شوی
هـراس نیست ...
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
بماند ...
اینڪہ در گوش ِ جگر گوشہ ے قلبم
چہ خواندے شب هـــا
ڪہ دگر یاد ندارد مادر ِ مهـــرش را
ما ڪہ هـــرشب
یتیم بچہ ے گریان ِ تو را خواباندیم
ڪہ ؛
"" برمیگردد ... ""
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
عشق
گاہ بہ آرامش پیوند تو با دست نسیم
یا بہ طوفانے ِ امواج بلندت در شب
گاہ هـم عشق
بہ سبڪبارے ِ آهـنگ قدم هـایم
در عمق تو است ....
بومیان مے گویند
وقتے از ساحل امن ات دوری
شدہ گاهـے دریا
سخت نامرد شدہ ...
بومیان
چہ میدانند ڪہ در قصہ من
ساحل امن
هـمان غرق شدن در طلب ِ عمق تو
است
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
یادم از صحبت عید و طرب ِ پار آمد
زندگے عادت دلخوشڪنڪے بود
ڪہ هـر بار آمد
ما بسان گل ڪم جان ِ بهـار مے روییم
دست افشان ، دل ِ بے باڪ ز غم
مے روبیم
...
..
.
تا ڪہ ناگہ ببینیم
خزان باز بہ بازار امد ....
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
دیدے آخر ڪہ سرابش ثمر ِآب نداشت؟
نقش ِ گل بوتہ ے وحشی
_ هـمہ غوغاے دو روزے _
ڪہ دگر تاب نداشت ....
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
در آمدن هـا
در پر ڪشیدن
پشت ِ پرچین ِ پر از پیلہ ے تنهـایے ِما
هـر ڪسے رسم ِ خودش را دارد
رفتن هـا اما
هـمگے مثل هـمند ....
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
آہ عشق
گاہ میپوشد بر تن
جامہ ے پر ارج ِ ابراهـیم را
گاہ مے بخشد بہ جانان
عشق وُ اسماعیل را ...
گاه
میدانے عشق ...
در نثار ِ آنچہ میخواهـیم معنا مے شود
.....
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
تڪ درختے سادہ ام ،
حد نزن ساقہ ے احساسم را
از واژہ هـاے مهـر
شعر ِ تَرے بریز بہ پاے جوانہ ام
حتے اگر
بہ جارے ِ احساس ِ تو امید نیست ...
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
من ایستادہ ام
تا ڪہ ڪم ڪنم روے هـرچہ ڪوہ را
ببار بر سَرم
سیلاب هـاے ماتم ِ انبوہ را ....
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
امواج دریایے ست در ساحل
ڪہ من لب بر لب خاموش آن
آرام مے گیرم...
اگر اندوہ از شب تا سحر خیزد
اگر باران ماتم بر سرم ریزد
....
من و آن ساحل آرام
من و دل، سیر از نشئہ آن ڪام ...
من و دریایے آرامش
ڪہ از هـر جام مے گیرم
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
خلوتم
آڪندہ تر از هـر جمعے ست ....
وقتے از دور
بر ڪورترین نقطہ ے تنهـایے من
مے تابے !
✿★•’✿★•’✿★•’✿★✿★•’✿★•’✿★•’✿★
«« ڪوتاہ هـاے سپید »»
قلم بہ دست ِ آخرین سرباز است ...
در سڪوت ِ سنگر ِ آخرَ ت ,
دارا !
وآخرین هـــجا در شعرم
گواہ ِ بلوغ ِ باورت
دارا !
۱۴۰۰/۴/۵
